Miłość nie na miejscu

   Człowiek czasem myśli, że jego kłopoty są nie do przebicia. Takie podejście jest egoistyczne, a co najmniej samolubne, ale cóż możemy zrobić, kiedy ludzka psychika właśnie tak działa. Kiedy problemy nałożą się na siebie, osoba nie potrafi poradzić sobie z nimi sama i potrzebuje wsparcia; gorzej, jeżeli go nie otrzymuje. Brak reakcji to też reakcja, tylko ciągnąca za sobą odpowiedzialność.

   Tę cholernie złą odpowiedzialność, bo wtedy zarzucić można, że nic się nie zrobiło, by pomóc. Tylko jak pomóc Gryfonce, która z dnia na dzień nie dawała sobie już rady, aż w końcu pękła. Neville Longbottom, nauczyciel zielarstwa w Hogwarcie nigdy nie spodziewał się, że on może być dla uczennicy kłopotem, problemem nie do udźwignięcia.

   Stał teraz przed nią, patrząc, jak biedaczyna wykręca sobie ręce, a jej twarz wykrzywiona jest w grymasie zażenowania. Co by było, gdyby jednak nie został po tej nieszczęsnej lekcji i odesłał Livię do innego nauczyciela z jej "profesorze, potrzebuję dostęp do Ksiąg Zakazanych...". Czemu wtedy nie powiedział "nie", czemu są w tej cholernie dusznej cieplarni i czemu on, Neville, stoi tak blisko niej?!

 - Kocham cię całym sercem. Kocham cię tak mocno, mimo, że nie powinnam.

 - Livio...

   Ale dziewczyna ciągnęła dalej, uparcie patrząc na swoje buty.

 - Mimo, że mógłbyś być moim ojcem. Neville, kocham cię, ale nie mów mojej mamie. Będzie zła, że kocham się w swoim nauczycielu - uniosła wzrok na jego twarz. Oczy żałośnie błagały o litość. - Neville...

 - Proszę cię, zamilcz.

   Mężczyzna nie mógł poukładać myśli, każda próba tej czynności kończyła się marnym skutkiem. Dziewczyna mówiła tak chaotycznie, że tylko spotęgowała jego zamotanie, a jedyne co do niego docierało to jej ciche "kocham cię", rzucane z trudem pomiędzy zdania. Przełknął to, że mówi do niego po imieniu, a nie tak jak na uczennicę przystało. Przemilczał fakt, że jest ze Slytherinu; przecież dawno przestał zwracać uwagę, kto jest z jakiego domu. Zastanawiał się, dlaczego wcześniej nie zauważył, że Livia zmieniła do niego stosunek. Dlaczego nie zwrócił uwagi na opuszczenie się niemalże wzorowej uczennicy?

   Odpowiedź była zaskakująco prosta; przecież on był wciąż sam i nie był w takich sytuacjach doświadczony. Tak jak paręnaście lat temu, jego status singla był niezmienny, chociaż on sam zmienił się w każdym calu. Niezdarny pulpecik za czasów Harry'ego Pottera, teraz dojrzały mężczyzna powalający urodą i przyciągający wzrok nie tylko płci przeciwnej. Longbottom już dawno pokazał całemu światu, że jeżeli się chce... to dokona. Nieprzypadkowo znalazł się w Gryffindorze, gdzie przez siedem lat szlifował nie tylko charakter, ale i własny wygląd. Aż wreszcie dotarł do siódmej klasy, gdzie wybił się ponad wszystko; teraz znany jest jako "ten chłopak, co podniósł bunt przeciwko Voldemortowi, kiedy Harry Potter został uznany za zmarłego" w Bitwie o Hogwart.

 - Livio, czy wiesz, że... - zaczął, jednak natłok myśli, które utworzyły się zaraz po tym, jak spróbował coś powiedzieć, sprawił, że w zielarni ponownie zapadła cisza, która w żadnym calu mu nie pomagała.

   "Nie możemy być razem, przecież wiesz. Ludzie zaczęliby plotkować. Musielibyśmy ponieść ciężkie konsekwencje. Czy wiesz, że to nierealne? Czy wiesz, że nie mogę być z tobą. Nie darzę cię tym samym uczuciem co ty mnie i nic z tego nie będzie, wybacz mi...", czy tak trudno to powiedzieć? Przecież Longbottom jest Gryfonem, w jego krwi płynie odwaga potrzebna do wielu spraw, a to tylko słowa, bezpieczne słowa, zwykła odmowa, prawie nic nieznacząca. Jak dla kogo.

   Nie potrafił wydobyć z siebie chociażby chrząknięcia, a co dopiero jednego, pełnego zdania! Dziewczyna uciekała wzrokiem, wyglądała tak, jakby zaraz miała zemdleć; patrzyła na wszystko, byleby nie na swojego nauczyciela i łapczywie wciągała powietrze ustami, które rozchyliła, mając nadzieję, że nie będzie musiała mówić formułki, której uczyła się od kilku tygodni. "Wiem, profesorze, to nierealne, ale ja...".

   Profesor Longbottom obrócił się na pięcie i wyszedł. Brak reakcji jest najgorszą reakcją.

___________________________________

Parę słów od autorki:

Pierwszy twór wyszedł, nawet wcześniej, niż myślałam. Co prawda, nie jest powalający (tak jak szata graficzna, w najbliższym czasie będzie zmieniana), a temat oklepany, ale lubię to, po prostu lubię.

Wyszło krótko, tak, ale wolę określenie "treściwie".

Nox.